මා ප්‍රිය සගය

තුරුණු වියේ සිටින ඔබ,

ඉකිබිඳිනු කිම....

නොදන්නේ මන්ද නුඹ,

තිරසර නොවූ ලොව තුලම

අස්ථිර බව ප්‍රේමයද......

විරාගය තුල වූ අරවින්ද.......,

"පරාර්ථකමිත්වය තුල ඔබ සතුවූ ආදරය සරෝජනී හඳුනා ගත්තේ නැතයි

මට සිතේ"......

මහරජ ගැමුණු

මම ඔබ කියවමි

නැවත නැවත කියවමි

ඔබ තුල වූ ඒ මහා මනුෂ්‍යත්වය

රාජ්‍යත්වයට වඩා වටිනේය

ඒ මහා මනුෂ්‍යත්වයට මම වන්දනා කරමි....

දැවෙන විට වැලිකතර

වියුරු හිරු රශ්මියේ...,

විඩාබර මගෙ දෙපය ඇවිද්දෙද ඒ මතම

දියබිඳක් සොයන්නට.....?

සුලඟ ලෙස ඔබ

මගේ නළල මත

සිසිල සලමින් වැදීයන්

කුසුම ලෙස ඔබ

මගේ හද තුලම

සුවඳ සලමින් පිපීයන්....

සිතමි

වැදෙයි පවනක් සුවඳ මුසුවූ

නොදත් ඒ මල කොහේ සිටදැයි......

දැනෙයි සිසිලස ඒ පවන් රොදෙ

මලට බඹරුන් නැති හැඩයි.....

විඳීම හා විඳවීම

සිටිත් ඔවුන් සංයමයෙන්

එකිනෙකා ඉදිරියේ,

ඇත මැඳ මේසයේ

සවුදිය බඳුන, කටගැස්ම,

අරඹත් එකෙක් උජාරුවෙන්

අනුගමනය කරති, ඔහු අනෙකුනුත්

ඇසෙයි වීදුරු ගැටෙන හඬ,

"Cheers"

බිඳී සංයමය ටිකකින්,

අරඹති දොඩන්නට හිස්වචන

අඬති සමහරු මතක් කර අතීතය

අරඹයි එකෙක් සංගීතය විරහවෙන්

තවකෙක් දොඩයි ධර්මය

"සියළු සංස්කාර ධර්මයෝ අනිත්‍යය"

හිස්වන විට බදුනක්

ගනි තවකෙකු අලුත් බඳුනක්

"අම්මෝ මෙන්න සැප"

දොඩයි එකෙක් බදාගෙන බඳුන

නටත් සියළු දෙන බඳුන් වට

ගී කියමින් ඔවුනට අනුව

ටිකකින් නතරවෙයි නැටුම, බාලවී ගී හඬද

නිදති සමහරු සිහිසුන්ව

ඇතමෙක් පොලොව මත

තවකෙක් දුවයි ඉවසුම් නැතිව

අහෝ.....සංයමයට වූ අරුම........

ව්‍යංගා

මම නුඹට ආදරෙයි

මෙතෙක් කල් මා සෙවූ එකම ගැහණිය නුඹයි.....

(මහගම සේකර )

සම්මත නොවීම

ඇයත් යයි අද

නොදත් නමුදු ඇය

යන බව මා සිත්මැයි

එහෙත් ඇය දනී

මා ඇය හද කළඹා

නික්මුනුබව........